Peet blij, ik blij. Ik blij Peet rijdt. Peet rijdt, ik schrijf en zoek een mooie overnachtingsplaats. Verdun lijkt ons interessant. Arriverend zien we bijna na iedere 100 meter wel een groepje kruisjes staan. Indrukwekkend of luguber? Ruim een eeuw geleden was deze kleine stad de inzet van een vreselijke strijd tussen de Duitsers en de geallieerden. Op een paar vierkante kilometer sneuvelde hier naar schatting 700.000 soldaten in minder dan een jaar tijd. We lopen hier dus letterlijk over lijken. Jonge soldaten vet van huis om de vrijheid te bevechtend. Dagen, weken, maanden in de blubber doormodderen. Kijkend naar de massagraven voel je de pijn van het verleden.
Even buiten Verdun, Parc Naturel Régional Lorraine. Peet houdt van kamperen. Liefst op een ietsie pietsie kleine camping zonder regels. Arnaud heeft me net terug gemaild. ,, Bien sur tu peux venir avec ta tente sans problème. Bienvenue à Les Étangs Du Longeau.”
We arriveren om 15:30 uur. Arnaud maakt nog een heerlijke salade voor ons en wijst ons de plek. Fietsjes van de trekhaak en nog even de benen strekken. Meteen een goeie klim van een paar honderd meter. Ik voel het bloed door de aderen pompen. Prachtige beelden komen voor ogen van toen ik zestien was. Wat een gevoel. Ik zet nog maar eens aan met mijn iets te dikke buik.
Peetje vindt het prachtig. Ik beloof haar 20 kilometer, ze krijgt er 40. Pittige heuvels op van die typisch Franse D-weggetjes. Helemaal niemand, maar dan ook niemand te zien. Je zou er opgewonden van raken.
Natuurlijk waren we te laat voor het avondeten. Arnaud had acht uur aangegeven als maximum. Jut en Jul komen met rood doorbloede hoofdjes om negen uur aankakken. Wat ik zo heerlijk vind aan Peetje is dat ze nooit zeurt als het een paar kilometertjes meer worden. Zouden we nog wat te eten krijgen? ,, Mais bien sûr. Je vais te préparer quelque chose de bon à manger.” Schat van een man.
Zijn salades zijn goddelijk. De fles rode wijn wordt op tafel gezet. Libre-service sans commentaire. Peet heeft bij aankomst een mooi plaatje geschoten van een vouwcaravan. Ze vertelt in geuren-en-kleuren hoe haar dit laat terugdenken aan vroeger. Op vakantie in Schotland met vader, moeder, zussen, Arend en Nel.
We hebben een mooi gesprek aan de tafel, waarin ik me afvraag of het verleden ook een bron van inspiratie kan zijn? Peet vraagt zich af wat de betekenis eigenlijk is van het begrip ‘inspiratie’. We komen samen tot de omschrijving dat het iets is dat de drijfveer in je ‘zijn’ blaast. Met andere woorden, wat drijft je en wat is de bron daarvan.
En ja, we zijn het erover eens dat die bron zeker je verleden kan zijn. Je inspiratiebron zou zelfs de pijn kunnen zijn die je voelt vanuit je jeugd. Ik herinner me het fragment uit de film Karakter. Dreverhaven maakt het zijn vermoedelijke zoon Katadreuffe moeilijk in zijn leven. Katadreuffe wordt advocaat en streeft zijn vader voorbij. Hij vraagt zich af waarom zijn vader zich zo onmenselijk naar hem heeft gedragen. Waarop Dreverhaven hem toeschreeuwt dat hij zich moet realiseren dat dit zijn drijfveer heeft ontwikkelt om zover te kunnen komen. In dat verband is de vader de inspiratiebron van zijn zoon geweest.
We blijven nog lang zitten en drinken van de fles wijn die Arnaud ons heeft voorgezet. We besluiten “huiswaarts” te keren. Niet zo verwonderlijk. We zijn weer eens de allerlaatste. Arnaud heeft zonder gedag te zeggen zijn mandje opgezocht. Gierend van de lach zoeken we ons tentje op. Het is ijskoud. Kleunend kruipen we onder ons dekje. Dicht tegen elkaar aan. Met een glimlach vallen we in slaap.
